De etalage van de mens

25-3-2015

We hebben er allemaal wel eentje: een etalage. Waar we al het moois in uit stallen wat we in huis hebben en de wat mindere dingen achterwege proberen te laten. Vroeg of laat zullen er mensen zijn die naar binnen komen en toch zien dat er ook dingen aanwezig zijn die niet alle schoonheid in pacht hebben, maar dat moment stellen we het liefst zo lang mogelijk uit.

Mensen met een prachtige etalage vind ik soms een beetje engig. Is alles echt alleen maar prachtig en zo ja ook in de winkel zelf? Ik denk dat er maar een handje vol met mensen zijn die hun leven echt zo perfect op orde hebben. Ze zullen er vast zijn, maar ze zullen er ook alles aan doen om dat zo te krijgen (alleen dat is al niet zo prachtig) en daar heb ik persoonlijk weinig zin in. 

Bijna de gehele wereldbevolking heeft last van lichte (of zware) jeugdtrauma’s, gebroken harten (alhoewel ze nog prima werken), patronen die maar niet doorbroken worden, gedachten die steeds dezelfde wegen bewandelen en tig issues die nog niet verwerkt zijn. Ik ben er in ieder geval één van. Maar wat wel zeker is, is dat ik er nooit voor probeer weg te lopen. Confrontaties met mezelf ga ik altijd aan. Ook al is het moeilijk. Ik bedoel: ik ben het, hoe eng kan het zijn? 

Ik denk dat de oplossing verstopt ligt in jezelf kwetsbaar op durven stellen. En in zachtheid. Probeer dus vooral die etalage niet te veel op te poetsen, want de kwetsbaarheid en herkenning die schuilt in imperfectie, mag absoluut niet ontbreken. 

Alle liefs, 

Britt