Taal van het hart
19-2-2012
De kern. De essentie. De pure versie van jezelf. Eigenlijk beginnen bijna alle problemen, alle lastige dingen in het leven en complexiteit bij de kern. Bij de persoon die het dichtste bij je staat, maar die je verdomd slecht kan spiegelen of begrijpen: jezelf!
We kennen allemaal het advies: luister naar je hart. Maar de vraag is, weten we nog wel hoe dat moet? Als we naar ons hart ‘luisteren’ begint dan niet meteen het stemmetje in ons hoofd te kwebbelen? Op school leren we dit soort dingen niet. We leren niet om te gaan met het ego, je leert niet de taal van je ziel te spreken en al helemaal niet om in verbinding te zijn met de natuur en je lichaam. Je leert marketingboodschappen creëren zodat mensen nog meer gaan kopen en de schulden nog meer stijgen. Je leert mensen een gevoel van tekort bezorgen zodat ze altijd op weg zijn naar de volgende droom, belofte of toekomst. Ik heb er wel eens over nagedacht hoe ik marketing zou kunnen toepassen om mensen een gevoel van overvloed te bezorgen. Om iedere dag weer tevreden en dankbaar te zijn. Reclamespotjes met: ''je hebt alles al en daarom ben je het waard'. Zoiets.
Het is extra lastig omdat we in een maatschappij leven waar alles nogal gebaseerd is op de buitenkant. Modellen schieten als paddenstoelen uit de grond, we zijn bijna geobsedeerd door ons spiegelbeeld, houden constant rekening met wat onze omgeving belangrijk vindt en kunnen nauwelijks meer even met onszelf zijn en niks doen (erg confronterend). Nee, we willen door, vooruitgang boeken en niet te vergeten: een groots en meeslepend leven leiden. Dit allemaal tegelijk voor elkaar willen krijgen, kan nogal tsja, wat druk opleveren.
Laten we eerlijk zijn, het is handig dat we goede hersenen hebben gekregen om het één en ander voor elkaar te krijgen. Maar voortdurend in het hoofd leven, vind ik persoonlijk best wel vermoeiend. De steeds verbeterde versie van mezelf uitvinden, vind ik nog vermoeiender. Want eigenlijk is de kern namelijk al de mooiste versie van mezelf en dat is iets wat er gewoon al is. Het is iets wat wezenlijker is dan het dwarsbomen en verzet. Het heeft geen spullen of status nodig om zichzelf neer te zetten. Het hoeft niet gevoed te worden met erkenning en bevestiging van anderen. Ik geloof dat de ziel een eigen weg heeft. Een weg die wij mentaal nooit kunnen bevatten of overschreeuwen. Het leven heeft waarschijnlijk plannen met ons die een beetje botsen met de droombeelden in onze drukke hoofdjes.
Ik denk dat het tijd is. Tijd om naar binnen te keren. Tijd om niet te denken in zwart of wit, goed of slecht, lelijk of mooi, maar kijken naar alles wat daar tussenin ligt. Tijd om te begrijpen dat het leven het beste met ons voor heeft en dat de ziel altijd zal zorgen voor de beste weg. Misschien een weg die in eerste instantie niet door het hoofd begrepen zal worden, maar wel door het hart.
Alle liefs,
Britt
