Georganiseerde karretjes

6-8-2016 

Laatst was ik een dagje op het strand. Heerlijk vind ik dat. Op het begin is alles nog lekker georganiseerd. Je stopt wat dingen in een tas, spreid je handdoek netjes uit en begint met volle moed aan je insmeersessie. Zonnebril op, boekje erbij en rust. 

Dan verstrijkt er wat tijd en heb je wat geleefd op het strand, zoals je dat doet in het leven. Dan ben je ineens niet meer zo zandloos, hap je soms wat zout water naar binnen en doen je voeten aan de onderkant best wel pijn omdat je over dat hete zand moest rennen. Als je geluk hebt, is de bovenkant ook nog vuurrood (zoals bij mij het geval was) omdat je dat soms gewoon vergeet in te smeren als je voetjes in het zand verstopt zitten. Als je extra veel geluk hebt komt er ook nog een klein wezentje zand op je handdoek scheppen of is er een lieve viervoeter in de buurt die zich wil ontdoen van overtollig water in zijn vacht. Soms eet je nog wat sappig fruit, wat dan eigenlijk zo’n beetje overal op komt en daar nestelt zich dan ook nog zo’n heerlijk laagje zand op. Het enige wat ik op zo’n moment nog kan, is mezelf overgeven aan de chaos die ik gecreëerd heb binnen een paar uur. 

Toen zag ik een gezinnetje met zo’n bolderkarachtigding waar het opperhoofd van de familie allerlei handige dingen in had verzameld voor deze dag op het strand. Alles was zo netjes en georganiseerd dat ik me afvroeg hoe dit soort mensen het toch altijd voor elkaar krijgen om zoveel orde te scheppen in een mensenleven. En toen hadden we het erover, hoe heerlijk het moet zijn om je alleen druk te hoeven maken om je karretje en de netheid ervan. 

Toen besefte ik me dat dit waarschijnlijk een persoon was die veel ‘’karretjes’’ in haar leven bij hield op deze manier. En ze waarschijnlijk ook nog eens allemaal zelf wil trekken. En hoeveel tijd, stress en energie dit haar kost. Ik pakte mijn verkreukte kleren uit mijn tas waar ook wat zand in was gaan wonen en kon alleen maar denken: iedere minuut die ik besteed aan het dwangmatig netjes houden van mijn karretjes, is een minuut minder om gewoon het prachtige maar chaotische leven te leven.

Alle liefs, 

Britt