Artikel 30 van 46

What we play is life

7-9-2011

Soms heb ik de intense behoefte om dingen toe te voegen aan mijn volwassenheidsrecept, wat ik beetje bij beetje door de tijd heen ben verloren. En dan vooral het kind zijn. Ik las vroeger ooit het citaat: ''geluk vind je slechts in het moment zelf.'' Ik las het en dacht het te snappen, maar ik snapte het niet. Waarom niet?

Ik was gewoon constant in het moment, een ander moment kende ik niet echt. Zo simpel was het. Ik was zen, mindful, in evenwicht of hoe je het ook wilt noemen tegenwoordig. Ik herinner me een aantal uitzonderingen.  Dan lag ik midden in de nacht in mijn bedje te bedenken dat de toekomst niet beter kon zijn als ik mijn glazuurrosé Barbiekoets zou bezitten. Of ik was aan het fantaseren over mijn droombaan. Als caissière kon je de hele dag scannen (leuk, bliep!), als schoonmaakster had je de plumot en als ballerina de felbegeerde tutu. Toen had ik echter nog niet door hoe hard deze ballerina’s moesten werken, ze echt geen prinsessentaart mochten eten en er al helemaal geen snoepwinkeltje bij konden runnen in de speelkamer.  Maar verder was ik gewoon waar ik moest zijn. In het nu. 

Ik vond de hele dag wat rond lummelen blijkbaar behoorlijk nuttig en mezelf daar schuldig over voelen, dat woord zei me al helemaal niets. Ik pingelde wat op de piano, schreef verhaaltjes zonder einde en liep rond met grote hoeden, een wijde rok en een maxi cosi.

Verder vond ik het ook nuttig om Ken vrolijk tegen Barbie aan te schuren, knipte de perfect gestylde haartjes van Baby Doc met een kartelschaar, verkocht snoepjes in mijn eigen winkeltje met 300% opslagpercentage (toen al een enorm zakelijk inzicht) en was zelfs muzikaal. Ik zat dan met instrumenten uit de wereldwinkel een soort van zelfgemaakt Engels te zingen, terwijl ik wat sloeg op een triangel of rammelde met een sambabal.

Schaamte? Toen nog niet aanwezig in mijn vocabulaire. Ik verdiende er werkelijk waar geld mee, ze vonden ons zielig of ze vonden het echt mooi, maar dat laatste kan ik me eigenlijk niet zo goed voorstellen mijn zangkwaliteiten anno nu. Maar wat ik in ieder geval nooit deed, was tegen de maandag op zien. Het was gewoon de volgende dag in mijn leven waar ik zorgeloos naar toe huppelde. 

Ik weet niet of er ooit een moment komt dat ik dit gevoel terug kan krijgen, maar wat ik wel weet, is dat ik zeker een poging ga wagen. Met een grote glimlach naar de maandag en op zijn minst één dag van de week huppelen, al is het maar op vrijdag. 

Alle liefs, 

Britt 

© 2013 - 2024 Little Universe | sitemap | rss | webwinkel beginnen - powered by Mijnwebwinkel