Happy period

23-12-2011

Laatst was ik nogal, tsja, lastig. En niet zomaar lastig, eerder onuitstaanbaar. En op welke persoon kun je dit het beste afreageren? Je lief natuurlijk! Ik had natuurlijk eigenlijk geen geldige reden om me niet gelukkig te voelen en toch bevond ik me dit jaar voor het eerst in een soort van mini-winterdepressie. Ik riep dingen zoals: Bleeeh en Boehoee tegen mijn vriend en begon nog net niet te stampvoeten. Eigenlijk was ik niet aan het stampvoeten omdat ik in bed lag en dat voelt dan toch niet zo lekker als op de vloer. 

Ik wilde dat hij precies de goede dingen zei. Zoals in die reclame van Roosvicee: het komt wel goed schatje! Maar daarvoor in de plaats zei hij: ''je stelt je wel een beetje aan hè''. Natuurlijk had hij gelijk, ik had geen enkel recht om me te gedragen als een kleine baby die haar flesje nog niet gehad heeft. Ik zag tegen mijn tentamens op, ik moest werken, ik moest dit en ik vond dit stom en dat ook. Daarbij had ik hoofdpijn en niet te vergeten bevond ik me in mijn oh zo happy period. Ik vond het dus behoorlijk onredelijk om mij op dat moment niet gerust te stellen met een glaasje Roosvicee. Op een gegeven moment vroeg hij geheel terecht: ''kun je me alsjeblieft vertellen wat ik op dit moment met je aan moet?'' Ik snauwde dat ik het niet wist, want als ik het wel had geweten, had ik het zelf wel opgelost. Kortom, ik was een bitchje eerste klas. 

Na een paar uurtjes afkoelen was er niets meer aan de hand. Er wás al niet zo gek veel aan de hand, maar volgens mijn chaotische hoofd was het blijkbaar erg belangrijk. Meestal kraam ik zoiets uit als: ''tja die hormonen ook altijd'', en probeer er zo lief mogelijk bij te kijken. Ik vind het al erg genoeg dat de vrouw deze taak op zich heeft gekregen, dus ik moet toch op de een of andere manier een slaatje slaan uit deze labiele periode. 

Maar ik vond dat ik het dit keer volwassen en wel moest oplossen, dus ik belde volle moed mijn lief op. En aan de telefoon kan ik dus niet mijn Bambi ogen inzetten. Ik gaf mijn hormonen voor een deel de schuld (ik weet het!) en voor het overige deel bood ik mijn oprechte excuses aan. Waarop hij simpelweg antwoordde: ''huh, waar gaat dit over? Oh, dat! Dat was ik alweer vergeten. Maak je maar niet druk schatje, het komt allemaal goed.'' 

Ze zijn af en toe zo heerlijk makkelijk die mannen. Het is niet fijn als ze boodschappen, jubileumdagen, verjaardagen of andere zaken vergeten, maar ik moet toegeven: ze zijn wel consequent. Ik kreeg dan misschien geen Roosvicee, maar ik wist wel dat het allemaal goed zou komen. 

Alle liefs, 

Britt