Een stapje terug

Deze column schreef ik voor Mori Magazine. 

De natuur heeft ons meegenomen naar de gouden gloed van de herfst. De lage zon schijnt zacht door de bladeren heen die langzaam de mooiste kleuren krijgen. Als een roestkleurig tapijt bedekken steeds meer bladeren de aarde. Alles in de natuur doet een stapje terug.

In de menselijke wereld zijn we vaak opgegroeid met het idee dat stilstand achteruitgang is. Als je niks doet, dan gebeurt er ook niks. We moeten snel handelen en actie blijven ondernemen. Maar de natuur laat ons iets heel anders zien.

Ze leeft niet lineair, ze beweegt in het rond. Een natuurlijke afwisseling van rust en beweging, van naar binnen en buiten keren. Alles heeft een eigen plekje en heeft evenveel waarde in het geheel. Wat als het niet gaat om zoveel mogelijk doen, maar het juiste doen? Wat als we ruimte durven te maken voor de wilde natuur? Als we haar wat meer haar gang laten gaan, zullen we al snel merken dat de natuurlijke balans begint te herstellen. Niet alleen in onszelf, maar ook daarbuiten. En is dat niet precies wat wij en de aarde nodig hebben?

De energie gaat dan als vanzelf naar alles wat aandacht en liefde nodig heeft. Het kan op adem komen, herstellen en helen. Net zoals de bomen in de herfst en winter doen. We mogen met onze energie teruggaan naar de wortels, naar onze essentie. Verbinding maken met hart en ziel. Om vanuit daar in alle rust te kunnen luisteren naar wat fluistert. Zodat we weten waar te gaan als het weer tijd is om in beweging te komen.

Zo laat de natuur ons zien dat een stapje terug doen, er juist voor zorgt dat we een grote stap vooruit kunnen zetten. Het is zelfs een voorwaarde. Zodat als de lente eenmaal komt, we met onze takken vol met ontwaakte blaadjes opnieuw naar de hemel kunnen reiken.

Liefs Britt